گریه‌های حوا

حاوی مجموعه‌ای از سروده‌های مولف است. تعداد قابل توجهی از «قطعه‌های ادبی» این اثر، کوتاه و با زبانی عامیانه سروده شده است. محتوای اشعار حاکی از دل‌خوری و شکایت شاعر از معشوق خود دارد که ملتمسانه تقاضای تمام شدن دوری و فاصله‌‌‌ها را از او دارد. بی‌خبر، ماه تموم شبهام، شیدا، لالایی، دل‌خوشی، کارنامه و منو ببخش عنوان برخی از سروده‌های این مجموعه است. دو قطعه ادبی کوتاه و به سبک نو از شاعری دیگر به نام‌های پنجره و انتظار در انتهای این اثر جای داده شده است.