دعا و نیا‌یش در رسا‌نه: راهکا‌رها‌ی پرداختن به دعا و نیا‌یش در برنا‌مه‌ها‌ی صدا وسیما
انسان وقتي از ناكامي هاي خود در دنيا خسته و دچار سرشكستگي مي شود و روزنه اميدي نمي بيند، احساس مي كند به پشتوانه اي مستحكم، پايدار همگاني و هميشگي نياز دارد. از اين رو، قدرتي دگرگون كننده در درون خود مي يابد. آن گاه بي درنگ به آن قدرت شگرف پناه مي برد و خود را از درياي اضطراب و آشفتگي، به ساحل نجات و آسودگي مي رساند. احساس نياز به قدرت بي همتا سبب شده است تا انسان ها آرامش حقيقي و كامل خود را در پناه آوردن به دين و مذهب بجويند. همه اديان به گونه اي به اين احساس عام بشري پاسخ مي دهند و به پيروان خود، آرامش خاطر و رضايت دروني مي بخشند. انسان هرگاه به گرفتاري دچار مي شود، احساس اتكا به قدرت بي پايان خداوند در او به شدت افزايش مي يابد. پس ناآگاهانه به نيرويي توانا متوسل مي شود و از او ياري مي خواهد. هرچه اين گرفتاري شديدتر باشد، اين احساس در انسان قوي تر خواهد بود. در اين ميان، پيامبر گرامي اسلام و خاندان مطهرش، روش بهره گيري از دعا را براي برقراري ارتباط با خدا، به انسان آموخته اند. دعا آثار گوناگوني براي انسان در پي دارد، مانند: 1. آثار عبادي: دعا نوعي عبادت است. نماز نيز بهترين شكل دعا به شمار مي رود. دعا در حقيقت، عبادت و پرستش خداست. 2. آثار تربيتي: كسي كه با دعا مأنوس است، افزون بر آگاهي از ذات و صفات الهي، شناخت واقع بينانه اي نسبت به خود پيدا مي كند و خويشتن را در مقابل عظمت بي كران خداوند، بي نهايت، كوچك و حقير مي بيند و در برابر او سر تعظيم فرود مي آورد. ازاين رو، فضايل اخلاقي ـ تربيتي به ويژه حس فروتني در او تجي مي يابد. البته در كنار حس ياد شده، از حفظ عزت نفس و كرامت انساني خويش در برابر ديگران، غافل نمي شود. 3. آثار عملي: يكي از آثار دعا، نتايج عملي آن است كه به آن «برآورده شدن يا اجابت دعا» گفته مي شود. 4. آثار رواني: يكي از مهم ترين آثار دعا، ايجاد آرامش دروني و رضايت خاطر در انسان است. پژوهش هاي انجام گرفته در برخي جوامع غربي نشان مي دهد كه افراد مذهبي نسبت به افراد غيرمذهبي، بسيار كمتر به بيماري هاي عصبي و رواني دچار مي شوند. 5. آثار اجتماعي: اگر دعا در جامعه اي فراگير و همگاني شود، با دست يافتن افراد به اعتدال رواني، انحراف هاي اجتماعي نيز كاهش مي يابد.
