جنگ تلویزیونی برای کودکان
نگارنده در پژوهش حاضر به بررسی ویژگی‌های جنگ تلویزیونی و مزایای آن نسبت به سایر اشكال برنامه‌‌سازی كودك پرداخته و نكاتی كاربردی و عملی را برای ساخت جنگ تلویزیونی برای گروه‌های مختلف سنی كودكان مطرح می‌سازد. وی معتقد است كه كودكان در گروه‌های مختلف سنی، خصوصیات و شرایط جسمی، روحی و عاطفی خاصی دارند و بر همین اساس، درك متفاوتی از نظام‌های تصویری دارند. برای ساخت برنامه‌ها از جمله جنگ تلویزیونی به خصوص با رویكرد آموزشی باید ابتدا خصوصیات و مقتضیات روان‌شناختی كودك مخاطب را شناخت و سپس بر اساس آن، مناسبت‌ترین شیوه‌های تصویری را عرضه كرد. او پس از بررسی موضوع نتایجی از این قبیل را به دست می‌دهد: تصویر، بهترین نظام ارتباط نمادین برای آموزش كودكان است. بر اساس یافته‌های پژوهش، ۴۱درصد كودكان، خواسته‌اند از راه كارتون و فیلم، موضوع آموزشی به آن‌ها آموخته شود؛ موضوع آموزشی جنگ‌های تلویزیونی می‌تواند مسائل مختلفی را دربرگیرد. از حوزه‌ی مسائل علمی گرفته تا شاخه‌های مختلف دانش و علوم، مسائل تاریخی و حتی دروس مدرسه‌ای. بر اساس پژوهش صورت گرفته، كودكان (۴۲درصد) بیش‌ترین استقبال را از موضوعات هنری كرده‌اند و خواسته‌اند كه این موضوعات در هر جنگ تلویزیونی آموزش داده شود؛ و از نتایج حاصل پژوهش حاضر مشخص گردیده كه دختران به میزان قابل توجهی علاقه‌مندی بیش‌تری به برنامه‌های تفریحی ـ آموزشی دارند و این در حالی است كه پسران نسبت به دختران تمایل بیش‌تر به برنامه‌هایی دارند كه صرفا جنبه‌ی تفریحی و سرگرم‌كننده دارد. میزان علاقه به برنامه‌های آموشی صرف نیز در دختران بیش‌تر از پسران است. گفتنی است، برنامه‌های تركیبی با جنگ، ساختاری به شكل موزاییك دارند. یعنی در این برنامه‌ها، از چندین شكل و ساختار برنامه‌ای نظیر قطعات نمایشی، موسیقی، مصاحبه، گزارش، گرافیك و انیمیشن در تلویزیون استفاده می‌شود كه هرچند به لحاظ شكل عرضه و مدت زمان با هم متفاوت‌اند اما در نهایت، درون یك چارچوب قرار می‌گیرند. جنگ نوعی برنامه‌ی تركیبی است كه تمامی بخش‌های آن حول یك محور حركت می‌كند و پیام برنامه در تمام بخش‌ها به شكل منطقی، به نوعی تكرار می‌شود.
