الگوی برتر

فضیلت های امام علی(ع) الگوی برتر

بعد از ضربت خوردن امام علی (ع)، الگوی برتر ما شیعیان و «فُزْتُ بِرَبِّ الکَعبه» گفتنشان، [سوگند به پروردگار کعبه که رستگار شدم. بحارالانوار، ج ۴۱، ص ۲] باد تندی وزیدن گرفت و جبرئیل امین در میان آسمان و زمین با جملات زیر، همه‌ی موجودات را از این جنایت هولناک که  با ندا و فریاد آسمانی انجام گرفت، آگاه ساخت: 

«به خدا سوگند ارکان هدایت ویران شد، به خدا سوگند ستارگان آسمان تاریک و نشانه‌های تقوا متزلزل گشت. به خدا سوگند ریسمان محکم الهی بریده و پسر عم رسول خدا (ص) کشته شد، کشته شد وصیّ پیامبر برگزیده (ص)، کشته شد علی مرتضی (ع)، سوگند به خدا بزرگ امامان به دست شقی‌ترین انسان‌ها کشته شد.»

[بحارالانوار، چاپ بيروت، ج ۴۲، ص ۲۸۲] 

وصف الگوی برتر از قرآن تا پیروان آن حضرت!

قرآن درباره هیچ‌کس پس از پیامبر (ص)، به‌اندازه امام علی(ع) سخن به میان نیاورده است. گرچه نام آن حضرت به‌صراحت نیامده، امّا با عنوان‌ها و عبارت‌های گوناگون که از تصریح کردن به نام آن حضرت تأثیر بیشتری دارد، به امام علی(ع) اشاره می‌کند. [ارفع، سیدکاظم، حضرت علی(ع)، تهران، فیض کاشانی، ۱۳۷۹، صفحه۱۴۴] امام علی(ع) در سایه تربیت، همراهی و هم‌نفسی با رسول خدا(ص) رشد کرد و به کمال رسید. این رشد و بالندگی معنوی و اخلاقی، پس از بعثت پیامبر نیز ادامه داشت. 

سخن از فضیلت‌های علی(ع)، الگوی برتر بسیار است. باگذشت بیش از چهارده قرن ما هنوز از امام علی(ع) می‌گوییم، به امام علی(ع) می‌اندیشیم، یادش رو گرامی می‌داریم، به او عشق می‌ورزیم و به خودمان افتخارمی کنیم که از پیروان امام علی(ع) هستیم. تنها ما به‌عنوان پیرو الگوی برتر، به او نیاز نداریم، بلکه جهان ما، امروز و همه روز به امام علی(ع) نیاز دارد. بله! جهان، امروز به اخلاق علی، بندگیِ علی، مدارایِ علی، سخاوت علی، محبت علی، ولایت علی، عدالت علی و الگوی علی نیازمند است.

در طرح پیوستی ابتدا متن زیر را با دقّت بخوان،

خدای خوب و مهربانم!

به خاطر رفتارهای خوب و شایسته ای که از پدر، مادر، معلّم، دوست و ... آموخته ام از تو تشکّر می کنم

آن‌ها به من آموخته اند تا در زندگی الگوی برتر خود را امام علی (ع) قرار دهم و مثل او انسانی:

کلیک فرمایید: طرح پیوستی

آن­گاه با حروف پراکنده در هر شماره، کلمه مناسب بساز و با هر کلمه، یک جمله کامل و زیبا بنویس.

شعر در وصف الگوی برتر

نظـر بـه بندگـان اگر، ز مرحمت خدا کنـد

قـسم به ذات کبریـا، ز یُـمن مرتـضی کنـد

ز قـدرت یَـدُ اللَّـهی، کسـی نــدارد آگـهی

وسیـله‌اش بُـوَد علی، خدا هر آنـچه را کنـد

علی است فرد و بی‌نظیر، علی مجیر و دستگیر

کـه نـامِ دل‌گـشـای او، گـره ز کـار وا کنـد

امیـر کشـور عرب، ثنـاکنـان، دعـا بـه لـب

بَـرَد طعـام نیمه‌شب، عطـا بـه بيـنوا کنـد

ز کوی شــاه اولیـا، کـه مهر اوست کیـمیـا

کجـا روی، بیــا بیــا، کـه دردهـا دوا کنـد

(حسان) بگیر دامنش، قسم بـه حقّ محسنش

گره‌گشای انـبـیـا، حـوائـجت روا کند»

[شاعر: حبیب‌الله چایچیان]

روایت از یتیم نوازی امام علی (ع) الگوی برتر

 امام علی (ع) به خانه بیوه‌زن فقیری گذر کرد که فرزندان کوچکش از شدّت گرسنگی گریه سر داده بودند و پیرزن سعی داشت آن‌ها را آرام کند و بخواباند. آتشی روشن کرد. ظرفی را که فقط آب خالی در آن بود، بر روی آتش گذاشت تا کودکانش خیال کنند، غذایی تهیه می‌شود و شاید با این خیال به خواب روند. امام علی (ع) با دیدن چنین صحنه‌ای، برگشت.

 مقداری خرما، آرد، روغن و نان تهیه کرد. عازم آن خانه شد. هرچه قنبر، خدمتکار امام (ع) اصرار کرد که دربرداشتن آذوقه‌ها یاری‌اش کند، حضرت (ع) نپذیرفت. خود، بار را بر دوش کشید تا به خانه آن بیوه‌زن رسید. اجازه خواست. وارد شد. برنج و روغن را در آن دیگی که بر روی آتش بود، پخت و برای هرکدام از کودکان در ظرفی جداگانه غذا کشید. از آن‌ها خواست که بخورند. وقتی بچه‌ها سیر شدند، حضرت (ع) با آن‌ها بازی می‌کرد. امام (ع) چهره بچه‌ها را با خنده‌های خویش، شادمان ساخت. سپس از خانه آن‌ها بیرون آمد.

قنبر به حضرت (ع) عرض کرد: مولایم، امشب شاهد صحنه عجیبی بودم. بخشی از آن را که بردن آذوقه برای آن خانواده بود، فهمیدم، امّا بخش دیگر که بازی کردن با بچه‌ها بود، به‌گونه‌ای که خم شُدید، چهاردست‌وپا در اتاق راه رفتید. کودکان را خنداندید، برایم باورکردنی نبود و دلیل آن را متوجه نشدم.

امام علی (ع)، در پاسخ قنبر فرمود: 

«وقتی وارد خانه این کودکان شدم، آن‌ها از شدت گرسنگی گلایه می‌کردند. دوست داشتم هنگامی‌که از این منزل خارج می‌شوم، آن‌ها ضمن سیر شدن، خندان و شادمان نیز باشند و برای این مطلب راهی پیدا نکردم، جز همان کاری که انجام دادم.» 

[از علی آموز اخلاص عمل، صص ۱۳ و ۱۴، به نقل از: کشف الیقین، ص ۱۱۵]